Is het oké om ook niet oké te zijn?

De verstrengde maatregelen hebben wel het een en het ander in beweging gebracht. Bij mezelf maar ook bij anderen. En dat is goed, iedereen heeft recht op zijn mening. Die verdeelde meningen zorgen ervoor dat we eens stilstaan bij het perspectief van de anderen, dat het misschien ook anders kan en naar die visies, daar ben ik altijd heel benieuwd naar.

Nog geen twee dagen na mijn post over ‘het gesprek’ dat ik met mijn kids had omtrent de nieuwe maatregelen, ontving ik via Messenger een berichtje van een lieve, bezorgde dame met een link van een artikel erin en de boodschap:

“Dit is toch erger dan ons kinderen die gewoon een mondmasker moeten dragen hé? Wij hebben geluk dat we gezonde kinderen hebben.”

Ik open de link en krijg het verhaal te lezen van een mama met een kindje dat zwaar ziek is én niet naar school kan gaan wegens het virus. Niet alleen zij maar ook heel wat andere kindjes die zwaar ziek zijn zitten nu thuis omdat de kans op besmetting groot is en de kans op ‘geen plaats in het ziekenhuis’ wanneer ze ziek zouden worden, misschien zelfs nog groter. Ze besluit haar open brief dat als het enige dat onze kinderen moeten doen, een mondmasker dragen is, dat het dan nog meevalt.

Ik voelde een knoop in mijn maag en dit gebeurde er toen in mijn hoofd:

Mijn eerste reactie kwam vanuit mijn oerbrein, het stukje in ons ‘denken’ dat gevaar – in de brede zin van het woord – uit de weg wil gaan, ik dacht:

“shit, wat heb ik geschreven. Das waar. Ik heb toch eigenlijk geen recht van klagen, die mensen en vooral die kindjes hebben het veel zwaarder dan onze kinderen. Ik denk beter eens twee keer na alvorens ik zoiets schrijf, er zijn ergere dingen.”

Maar tegelijkertijd gingen er ook alarmbelletjes af in mijn hoofd, want dan komt mijn getrainde mensenbrein ten tonele, die zich vragen gaat stellen bij de denkwijze en acties van mijn oerbrein:

“ Evelyne, is dat wel zo? Wie bepaalt wie mag ‘klagen’ en wie niet? Vanaf wanneer mag je niet oké zijn? Kan je dat meten? Zijn er wetten of regels die bepalen wie zich wel of niet slecht mag voelen?”

En toen kwam mijn antwoord: IKZELF.

Wijzelf beperken onze gevoelens, ons recht op ‘niet oké zijn’ én beslissen om dit niet te delen.

Het begon bij mij met het onschuldige Messenger-berichtje, dat zette me al even aan het twijfelen maar de genadeslag kwam door de open brief van deze mama die zich niet gehoord voelt, die het moeilijk heeft dat haar kindje al zo lang niet naar school kan, die zich verdrietig en machteloos voelt. Die zich ergert aan ons, ouders van ‘gezonde’ kinderen die wél naar school kunnen met maar een mondmasker als extra bagage. Mijn eerste reactie was, en die van héél veel mensen waarschijnlijk: SCHULDGEVOEL en SCHAAMTE.

“Ik heb toch geen recht van klagen.”

“Er zijn ergere gevallen dan ik.”

“ Anderen hebben het moeilijker dan ik.”

Bijgevolg gaan we ZWIJGEN. We houden onze – volgens ons brein – misplaatste gevoelens voor onszelf en doen voesj, we slikken onze woorden in en ploeteren verder.

For the record: Dit is niet oké.

Dit is wat er fout gaat in onze maatschappij en onze cultuur. Waarom er heel wat mensen veel te laat hulp gaan zoeken of misschien zelfs nooit de hulp krijgen die ze nodig hebben.

Mijn eerste reactie en misschien ook die van jou: Wij durven niet toegeven dat het niet goed gaat met ons. We durven niet oprecht delen hoe het met ons gaat want “het kan nog erger.” 

Wel, ik vraag je:

Is dat zo?

Wat is erger? Voor mij? Voor jou? Voor de andere?

Heeft niet iedereen het recht om ‘zich niet goed te voelen, bang te zijn, verdrietig te zijn’ en dat dan ook te mogen delen?

Desondanks de ziektes, armoede, geweld, honger, verdriet,… er in de wereld rondgaan?

Wie bepaalt wanneer iemand zich goed of slecht mag voelen en dit wel of niet kan/mag delen?

Moet je een bewijs of attest hebben van ‘recht op minder goed voelen’? Is mentale gezondheid op de lange termijn minder belangrijk dan de fysieke gezondheid? Want daar gaat het toch om?

Neen, ik denk het niet. Iedereen heeft zijn eigen grens en waar die ligt is enkel door onszelf te bepalen.

Na mijn besluit, heb ik de dame bedankt voor haar berichtje. Het heeft me zeker doen beseffen dat:

“Het voor iedereen oké is om niet oké te zijn.”

Liefs, Evelyne