A bad day doesn’t make you a bad mom.
Ja, als mama van twee bad ass boys kan ik je wel het een en het ander vertellen over het moederschap, omdat vooral mild moederschap voor mij iets is dat ik nog volop aan het ‘leren’ ben. Als je een ‘how to’-artikel verwacht met tips van een perfecte mama, dan moet ik je teleurstellen. Zo eentje ben ik niet. Om eerlijk te zijn geloof ik ook helemaal niet in perfectie. Niet meer. Waarom over mild moederschap deze keer? Wel, ik luisterde vorige week naar een podcast van Anna Whitehouse (lees Dirty Mother Pukka) getiteld: ‘How not to lose your sh*t at the kids’.
En het feit dat Anna in tranen uitbarstte – omdat zij zichzelf ook durft schuldig maken aan MOMSTER-modus – dacht ik, na mijn ‘oef, ik ben niet alleen’ -erlebnis, hier moet ik iets over schrijven. En zo geschiedde. 😉
We zijn al over de helft van de ‘grote vakantie’ en ik moet eerlijk bekennen hoe ouder de kids worden hoe sneller die twee maanden voorbij gaan. Een weekje thuis afwisselen met een leuk zomerkamp blijkt een succes te zijn. De momenten dat ik dus transformeer in een MOM-ster (neen, geen superster maar eerder een MONster) zijn minder frequent dan vroeger, maar ze zijn er nog.
Als een mompreneur (combi mom en entrepreneur) die van thuis uit werkt is het vaak goochelen, want hé hoe gemakkelijk je bent toch thuis, opvang verzekerd, maar stel je eens voor dat je elke dag je kids moet meenemen naar het werk? Uhu… you feel me en ik weet dat ik niet alleen ben. Geen excuus gewoon de realiteit.
Terug naar de MOM-ster momenten.
Het gebeurt dan ook wel eens dat ik ontplof, en dat die ontploffing gepaard gaat met een transformatie naar de minder mooie versie van mezelf. Om je er een voorstelling bij te schetsen: een vrouwelijke combinatie van The Hulk en Godzilla. Wanneer ik mijn geduld verlies dan schreeuw ik, hard, gevolgd door een stilte. Ik zie ze dan naar mij kijken, met grote ogen, soms zelfs met angst gevuld en dan weet ik dat ik te ver gegaan ben. Sh*t.
Na zo’n schreeuwbui voel ik me rot, want zo wil ik helemaal niet zijn. Ik voel me dan een slechte mama. Wat doe ik mijn kinderen aan? Gaan ze mij zo herinneren? Als een monster? Ik kan ervoor kiezen om al deze gevoelens te negeren, ze weg te duwen, mezelf af te wijzen, maar ik weet uit het verleden dat dat niet werkt. In plaats van het te negeren gaan we na een cooldown-moment in gesprek.
Ik roep (niet letterlijk dan 😉) de kids dan bij mij en verklaar waarom ik schreeuwde maar dat ik, die besloot te schreeuwen, zelf die keuze gemaakt heb, en het was de verkeerde. Ik ging over de schreef en ik heb er spijt van. Zij hebben niets te maken met mijn emoties. Ik zeg dan ook sorry. Ik stel me kwetsbaar op naar mijn kids toe, want dat is wat ik hen wil leren. Durf je kwetsbaar opstellen. Er antwoordt dan wel eens eentje: “Sorry, maakt niet alles goed hoor.” Die wijsneusjes van me. 😊
Het feit dat ze mij sorry horen zeggen, dat ze zien dat ik spijt heb, dat zet al iets in gang in hun hoofdje (oh, zelfs mama’s zeggen sorry, dus sorry zeggen is oké).
We zijn maar mensen, we gaan soms over de schreef, we maken fouten, sh*t happens (je wilt echt hun gezichtjes zien wanneer ik deze zin uitspreek). Het feit dat ik als mama, hier benoem dat IK de fout gemaakt heb door te schreeuwen, en niet ZIJ, toont hen dat ik de volledige verantwoordelijkheid neem voor mijn gedrag. Ookal hebben zij het vuurtje aangestoken, IK besloot te exploderen.
Ik laat de frustraties toe. Deze benadering zorgt ervoor dat mijn kinderen zichzelf niet afgewezen voelen. Want een mama die schreeuwt en kwaad is en benoemt: “jullie zijn stout!” maakt dat een kind (en dat geldt ook zo voor volwassenen) zich fout, afgewezen, slecht én zich ‘niet goed genoeg’ voelt. En laat dat nu net mijn eeuwige missie zijn: IEDEREEN IS GOED GENOEG.
Mildheid voor jezelf en de anderen: a bad day, doesn’t make us a bad mom.
Mom(ster) , Evelyne