Vertrouwen in het niet weten.
Terug van weggeweest en eigenlijk weet ik niet of ik eigenlijk wel ‘terug’ ben.
Say what?
Yes! Deze vakantie ben ik een paar keer mezelf tegengekomen. Onder de vorm van “Evelyne, waar zijde nu eigenlijk mee bezig?” Ik keek al ff naar de vakantie uit, omdat ik wist dat ik nog wat unfinished business had, met vooral mezelf dan. 😉
Het waren de stemmetjes in mijn hoofd, mijn zogenaamde ‘innerlijke schurken’, het waren de invloeden van buitenaf die ik opnieuw veel te veel toeliet, mijn (torenhoge) verwachtingen, mijn (vaak ongegronde) zorgen, de (zelfontworpen) drukke agenda, kortom het continue ‘AAN’ staan waarmee ik het moeilijk had.
Bye Bye social media.
Sorry, en dan ook weer niet, voor diegene die al even op een berichtje van me wachten, of de verjaardagen die ik vergat op Facebook. Het was nodig om mezelf af te sluiten, om het stil te maken en dan pas ben ik dingen gaan horen én zien. Mijn schaduwkanten kan je ze noemen. Dingen die ik al dan niet onbewust in het dagelijkse leven aan de kant geschoven had, waar ‘ik geen tijd voor had’, of nog niet klaar voor was om naar te kijken.
Ik hoor al enkele mama’s en papa’s denken: “stilte? Met twee kinderen op vakantie?” Oké, er was en is niet altijd stilte daarbuiten, maar wel veel meer stilte hierbinnen, in mijn hoofd en dat is wat ik meer van nodig heb.
FYI, wist je dat wij anno 2022 DAGELIJKS evenveel prikkels krijgen dan een mens in gans zijn LEVEN ten tijde van de Middelleeuwen? Ik las het in een boek. Ik wist dat ik overprikkeld was. Ik had pijn in mijn schouders en nek, ik sliep heel onrustig en had nare dromen, op sommige momenten voelde ik zelfs een ‘gewicht’ op mijn borst en mediteren lukte wel nog maar het duurde veel langer tot ik tot rust kwam bij mezelf. Het werd dus tijd om mijn mouwen op te stropen en aan de slag te gaan of dan ook weer niet, want ik heb eigenlijk de voorbije weken helemaal niets gedaan.
Onderweg is ook ergens.
Ik had een rugzak mee vol met boeken over persoonlijke ontwikkeling, ik ging mijn website herontwerpen, me last minute inschrijven voor de avondmarkt in Mere en zorgen voor banners en flyers en promo materiaal, een nieuwe strategie bepalen voor mijn onderneming én dan met mijn echtgenoot opzoek gaan naar extra werkkrachten voor zijn onderneming. Dit allemaal tijdens ons verlof.
En ik deed helemaal NIETS van dat. Ik voelde veel weerstand, te veel en daarom heb ik mezelf gewoon echt vakantie geschonken. Tijd met mijn mama, mijn papa, de kids, mijn man en mezelf, alleen dat. Even stoppen met DOEN en gewoon er ZIJN.
De laatste week van mijn verlof werd er heel wat duidelijk…
Ik kwam tot het besef dat – ook al was ik voordien overtuigd van het tegenovergestelde– ik nog steeds kampte met controledrang. Ik vertelde mezelf: “Ik geniet van de vrijheid van zelfstandig zijn, veel meer tijd voor mijn gezin en voor mezelf.” maar achter de schermen had ik zenuwen en stress en een afvinklijstje met verschillende back-up plannetjes. Lukte het ene niet, dan lanceer ik wel het volgende idee, maar mijn lijstje is bijna ten einde en dat gaf me ook angst, want ja, zelfstandig zijn creëert inderdaad een gevoel van vrijheid in je agenda, maar op het einde van de maand komt ook de financiële afrekening van die vrijheid, en wanneer je jouw onafhankelijkheid en zelfbeeld enkel koppelt aan dat financiële, dan is dat redelijk ontnuchterend en vaak heel frustrerend.
“Ik ben dan toch precies niet goed genoeg?”
Sloop opnieuw mijn gedachten in, en die gedachten ging ik gaan bijsturen door in mijn vrije tijd continue op te ruimen, te poetsen, van alles te DOEN zodat ik bezig bleef en mijn tijd toch ingevuld werd met iets ‘nuttig’. If only…
Sinds mijn jeugd, en dat lazen jullie ook in mijn boek, had ik al een ‘picture perfect-plan’. Onrechtstreeks en zeer subtiel had ik dat ook in mijn leven ná de update geïntegreerd. Al had ik dit helemaal zelf niet door. Tot nu dan.
Ik zou mezelf kunnen verwijten naar het hoofd slingeren, kwaad zijn op mezelf, teleurgesteld zijn of whatever, maar dat brengt niets op, in tegendeel. Ik leerde dat mezelf (en anderen) afwijzen helemaal niet helpt en dat wat je aandacht geeft groeit. Ik mag mild zijn. Ik ben nu eenmaal maar een mens en mensen maken fouten.
Het is niet omdat ik al van heel wat shit in mijn leven mijn mest gemaakt heb, dat ik nooit meer zal botsen.
Ik maak nog fouten en zal er nog blijven maken. Daar wil ik heel eerlijk over zijn. Het leven als onderneemster en coach is voor mij echt een leerschool. Waar vroeger mijn loon voor de eerste van elke maand op mijn rekening stond, is het nu onzeker. Waar ik vroeger wist wat er van mijn verwacht werd en alles wat ik deed voor mijn job uitdraaide als een succes voor het bedrijf, is dat nu vaak niet het geval. De ratio nam het over. Ik verloor het groter geheel uit het oog. Ik vergat dat ik nu wel veel gelukkiger ben en dat geldt ook voor de mensen rondom mij.
Onzekerder, maar gelukkiger.
Vroeger had ik de (fake) controle over mijn leven maar dat was het toch niet. Ik heb dus die controle echt los te laten.
We kunnen vandaag de dag ook zoveel meer controleren: bijvoorbeeld onze hartslag, onze stappen die we per dag zetten, ons slaappatroon en dat allemaal via een horloge rond onze arm of via onze smartphone. Maar ook waar je vrienden of kennissen op vakantie zijn, waar je kinderen zich bevinden, om welk uur iemand online was, of je bericht wel al gelezen is én waarom het toch zo lang duurt tot ze datzelfde bericht beantwoorden.
Je kan zelfs je vriendschappen ‘controleren’ online. Koelt de vriendschap af? ‘niet meer volgen’ en bye bye zwaai zwaai.
Controle – controle – controle.
Ik wil zeker niet bovenstaande in het vakje ‘slecht’ duwen, ze hebben ook hun voordelen. Het is helemaal niet zo zwart/wit. Ik wil gewoon ook even de schaduwkant van deze belichten, want dat is wat er bij mij gebeurd is. Ik controleerde mijn stappen en was teleurgesteld, mijn groei in volgers op social media (teleurstelling), ik checkte mijn slaap en had toch echt wel weinig of geen diepe slaap (frustratie), ik volgde heel wat succesvolle business coaches en hun succesvol advies dat dan bij mij niet werkte (teleurstelling),…
Maar waarom eigenlijk? Waarom laat ik dat toe? Dit zijn allemaal dingen waarover ik geen controle kan hebben. Waaraan ik niets kan veranderen… We denken dat we alles kunnen controleren, maar dat is eigenlijk helemaal niet zo. Had je mij 5 jaar geleden gezegd dat ik holistisch zou gaan leven en daar mijn job zou van maken, ik had je nooit geloofd. Het leven zit vol verrassingen en wendingen waar we weinig of geen controle over hebben.
Dus heb ik besloten meer te gaan vertrouwen in het niet weten.
Ik weet niet waar ik zal staan of zal zijn binnen dit en enkele weken, maanden, jaren,… Ik zou kunnen dromen of verlangen, maar dan leg ik opnieuw de focus op wat ik nog niet heb of ben. Nu is alles oké. Wat moet komen zal komen en wat niet op mijn pad hoort zal er ook wel op verdwijnen.
De eerlijkheid gebied mij wel toe te geven dat ik nu wel die (financiële) vrijheid heb om te berusten in en de controle los te laten over en dat ik nu ook de veerkracht gevonden heb om dit toe te laten. Maar voor hoe lang nog? Dat weet niemand en dat is ook helemaal oké.
Same book, new chapter.
Er zal dus het een en het ander veranderen. Ik zal veel minder online zijn, gewoon omdat continue mensen volgen, reageren op en vooral ‘korte’ berichten ontwerpen voor mij heel vermoeiend en afleidend zijn.
Zoals mijn ouders altijd beweerden “kan ik het nogal goed uitleggen” en korte berichtjes werken niet altijd voor mij. Als ik iets wil delen over een belangrijk onderwerp of gebeurtenis in mijn leven dan wil ik all the way kunnen gaan en daarvoor heb ik mijn blogpagina via mijn website. Daar zal je mij in de toekomst veel vaker vinden, omdat dát voor míj wel werkt.
Wat ik nodig heb, heb ik mezelf te geven. Ik zeg het vaak maar soms te weinig tegen mezelf 😉
Met veel liefs,
Evelyne